رمان ایرانی
عشق خاموش
به سمت اتاقم رفتم و روی تختم نشستم و دست‌هایم را مقابل صورتم گرفتم و نگاهم را به کبودی هر دو دستم دوختم، در سپیدی پوستم چه لکه نامتجانسی بود. به یکباره بغضم ترکید و برای خودم گریستم چون که دیگه نمی‌توانستم بیش از این نقش بازی کنم. شاید در مقابل دیگران تظاهر به بی‌تفاوتی خیلی سهل‌تر بود تا در مقابل خود! دراز شیدم و چشم به سقف دوختم بعد اشک چشمانم را پاک کردم و با خودم زمزمه کردم، اگه اینجوری وابدی باختی!
چند سطر زندگی
کیمیا، اون‌قدر اون ورق رو نجو! یه نگاه به اون ساعت بنداز! کیمیا سرش را از روی دفتر زبانش بلند کرد و برای لحظه‌ای با زبان باز به مادر چشم دوخت. هنوز درگیر مطلبی بود که خوانده بود. تازه کلمات مادر در ذهنش حلاجی می‌شد. نگاهش را به ساعت دوخت، از هفت و نیم چند دقیقه‌ای گذشته بود. چشمانش آرام ...